Al zwervend leert Hans de Ruiter alle straatjes en hoekjes van Tilburg kennen, de stad die hij nooit uit eigen wil verlaat. ,,Vroeger waren er zoveel mensen die nooit buiten een stadsmuur kwamen.” Hans is op 63-jarige leeftijd overleden. © Archief
http://tilburg.com/nieuws/toerist-in-eigen-stad-van-t-goirke-tot-hans-de-zwerver/
Vrij 18 sept: Bril, baardje en altijd een blik bier in zijn hand. Meer dan dertig jaar zwierf Hans de Ruiter door het centrum van Tilburg. De zestiger - ‘lid’ van een generatie bekende daklozen die langzaam ten einde loopt - blies deze week zijn laatste adem uit in een hospice.
Waar bekende zwervende stadsgenoten meer opvielen - zoals Jan ‘halve euro’ Schellekens of het drukke Rooi Menneke - was Hans de Ruiter een tamelijk rustige verschijning. Maar binnen heerste een onrust die soms naarbuiten sijpelde. Dan schreeuwde hij, viel Hans mensen lastig.
Dagen later lag hij dan weer ergens languit op een bankje, een beetje in zichzelf gekeerd, meestal vriendelijk. Zo zwierf hij dertig jaar door Tilburg, nooit een stap zettend buiten de stadsgrenzen.
Weerbarstig leven
Net als Jan, Adje en Kareltje wilde ik op straat zien te overleven. Hans de Ruiter
,,Ik ben de straat op gegaan uit onvrede met mijn toenmalige woonomgeving. Net als Jan, Adje en Kareltje wilde ik op straat zien te overleven.” Dat vertelt Hans bij leven, gevraagd naar waarom hij op straat kwam te staan.
De werkelijkheid is weerbarstiger. Hans groeit op aan de Wilgenstraat, gaat naar school aan de Korte Schijfstraat (waar hij later als dakloze in de portiek zal slapen) en pa werkt op het kerkhof aan de Bredaseweg. Hij krijgt niet de liefde en de aandacht die een kind nodig heeft, op jonge leeftijd wringt het al.
Hans - van beroep uit huisschilder - komt bij zijn broer in coffeeshop De Muze aan de Tuinstraat te werken. Drank, eten en wiet krijgt hij er tegen inkoopprijs, soms zelfs goedkoper. Als zijn broer stopt, loopt het fout.
Hans heeft geen houvast meer en in de andere coffeeshops is hij minstens drie keer zoveel geld kwijt. Daarbij drinkt hij nog eens twee flessen wijn per dag. Op zijn 36e belandt hij op straat: slapend in de portiek van de school aan de Korte Schijfstraat bij een paar andere junks. Een ‘prima plekje’, volgens hem. Bij de nachtopvang van Traverse wordt hij kind aan huis.
Hans zag je overal. Hij vraagt aan voorbijgangers nooit geld, in zijn kleine wereldje kennen de mensen hém. Een vrouw stopt haar auto om hem een haffel geld in handen te drukken, de groenteboer op de markt reikt hem fruit en een jas aan. © Jan van Eijndhoven
Stadsmuur
Zwervend op straat vergroeit Hans met de stad. Hij snuffelt door vuilnisbakken, wandelt veel, soms wel tien tot twintig kilometer op een dag.
De thuisloze leert alle straatjes en hoekjes van Tilburg kennen, de stad die hij nooit verlaat. ,,Vroeger waren er zoveel mensen die nooit buiten een stadsmuur kwamen.”
Hij vraagt aan voorbijgangers geen geld, in zijn kleine wereldje kennen de mensen hém. Een vrouw stopt haar auto om hem een haffel geld in handen te drukken, de groenteboer op de markt reikt hem fruit en een jas aan.
Zo laveert Hans door het leven, met in zijn hand Gulpener Gladiator van 10 procent. Tot aan de dood zijn favoriet.
Pas als de dood nadert laat de Tilburger mensen toe, mogen ze zien hoe gevoelig en kwetsbaar de 63-jarige eigenlijk is. De man die nergens houvast vindt om de onrust van het zwerversbestaan te bedwingen.
