Ex-schepen Johnny Reweghs (58) doceert ‘funeraire medewerker’: “Van familieruzies ontmantelen tot overledene schminken, elk aspect van uitvaart is ontzettend belangrijk”

Bollen - Johnny Reweghs in het funerarium.


Kristien Bollen


GLABBEEK Steeds meer mensen volgen een opleiding tot funerair medewerker. Opleidingscentrum Syntra biedt sinds kort dan ook een opleiding aan in Leuven. Elke maandagavond staat Johnny Reweghs (58) uit Glabbeek er voor de klas. In 2012 stapte hij in de gemeentepolitiek en verkocht hij zijn begrafenisonderneming na meer dan 30 jaar, maar het beroep heeft hem nooit helemaal losgelaten. “Het aantal overlijdens per jaar zal tot 2045 blijven toenemen, de uitvaartsector is er eentje met zekerheid op werk”, zegt Reweghs met een kwinkslag. 

Reweghs, die afkomstig is uit de regio Tongeren, verzeilde begin jaren ’80 in Glabbeek en begon er zijn zaak als begrafenisondernemer. Zelf dacht hij het een jaar of 15 in de uitvaartsector uit te houden. Het werden er uiteindelijk meer dan 30. Nu hij niet meer in het schepencollege van Glabbeek zit, staat hij voor de klas om mensen het vak van begrafenismedewerker te leren. “Het overlijden van een dierbare is een zwaar moment. Voor de nabestaanden is het heel belangrijk dat dit sereen en vakkundig verloopt. Vandaar dat ik niet twijfelde toen men me vroeg. Ik ben blij dat ik deze mensen het vak kan bijbrengen, iets wat in mijn tijd niet bestond”, zegt hij.

Familieruzies

Tijdens de opleiding, die twee jaar duurt, leren de cursisten onder meer hoe ze een uitvaart moeten organiseren. “Daar komt heel wat bij kijken”, zegt ervaringsdeskundige Reweghs. “Je komt op een heel moeilijk moment met mensen in contact. Meer dan eens merk je dat er onenigheid is binnen families. Ook daarmee moet je kunnen omgaan.” Ook de wettelijke bepalingen komen aan bod tijdens de lessen. “Het is belangrijk dat je rekening houdt met verschillende geloofsovertuigingen. En uiteraard, misschien wel het allerbelangrijkste, is dat je het lichaam mooi kan opbaren. De lichaamsverzorging van een overledene -het wassen en het aankleden, alsook het schminken- is niet zo eenvoudig en is toch wel anders dan we in het dagelijkse leven gewoon zijn.”

Waar hij zelf de kneepjes van het vak leerde? In Londen, Parijs en Cannes. “De theorie van balsemen kon je hier leren, maar voor de praktijk moest ik naar het buitenland”, zegt Reweghs. “Door een lichaam te balsemen kan je het 14 dagen zonder koeling bewaren, het lichaam ziet er ook mooier uit dan als je het in een koelcel bewaart. Doordat je het bloed vervangt door een chemisch product heb je nooit die typische verkleuring van de nagels. Dat allemaal maakt het voor de nabestaanden wat makkelijker om afscheid te nemen. Ik balsemde standaard elk lichaam.” De praktijk van het balsemen kan je overigens nog steeds niet in ons land volgen. “Als ze mij morgen vragen om die cursus te geven, zou ik ook die met veel plezier geven!”

Veel veranderd

In de loop van de jaren onderging de uitvaartsector heel wat veranderingen. “In de beginjaren waren er nog veel thuisopbaringen, dat gebeurt nu veel minder”, vertelt Reweghs. “In kleinere dorpen gebeurde het vroeger dat een schilder of schrijnwerker een begrafenisonderneming begon en het bij ‘de rest van het werk nam’. Enige opleiding voor het beroep was er niet en iedereen die wilde kon het uitoefenen. Gelukkig kwam er de vestigingswet, waardoor het professioneler werd aangepakt.”

Ook de kisten evolueerden van volle eik, naar fineer of zelfs polyester. Een ‘standaardkist’ bestaat nog nauwelijks. “Nu zijn er veel meer variaties en verschillende afwerkingen; kortom, voor elk wat wils”, zegt Reweghs. De tijd dat een begrafenisondernemer alleen zorgde voor het opbaren en de uitvaart is helemaal voorbij. Nu kan je er ook terecht voor tal van sierraden en juwelen waarin je de assen of een haarlok van je dierbare kan bewaren.

Zoveel trends zijn er dus, mede misschien wel door Reweghs zelf. “Eind jaren ’80 organiseerde ik hier in Glabbeek ‘Funnerall’, de eerste vakbeurs voor begrafenisondernemers. Die jaarlijkse beurs met de laatste nieuwe trends bestaat nog steeds, weliswaar onder een andere naam en met andere organisatoren”. Ook maakte hij als eerste in het land komaf met de typische en steeds zwarte of donkergrijze lijkwagens. “Begin jaren ’90 bestelde ik een wit exemplaar. De wagen moest van Amerika komen en dat duurde zowat een half jaar. Iedereen verklaarde me gek met een witte lijkwagen, maar kijk nu eens!”